Birçok yeni ebeveyn, eşleriyle aynı kavgayı defalarca sürdürdüğünü itiraf ediyor. Biri bebeğin bakımının omuzlarına düştüğü için hayal kırıklığına uğrarken, diğeri sürekli olarak ne yapması gerektiği söylendiği için hüsrana uğruyor. Bebek sahibi olmak, belki de bir evliliğin karşılaşabileceği en büyük stres kaynağıdır. Ebeveynler genellikle eşleriyle, bebeklerinin ilk yılındaki kadar kavga etmediklerini söylerler. Yeni doğmuş bir bebeğin ebeveynliği, yoğun değişim, bitkinlik ve belirsizlikle dolu bir yaşam döneminde titiz ekip çalışması gerektirir. Herkes elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışır. Bu ekip çalışması, tipik olarak bir ebeveynin diğerinden daha fazla ebeveyn izni alması nedeniyle karmaşık ve karmaşık olabilir. İzinli ebeveyn bebekle daha fazla zaman geçirir ve sonuç olarak bebeğin ipuçlarını daha iyi tanır. Böylece, üretken olmayan bir dinamik doğar: bir ebeveyn patron olur diğeri de asistan.
Kaçınılmaz olarak, her iki ebeveyn de kendini tanınmamış ve takdir edilmemiş hisseder. Birbirlerine kızmaya başlarlar. Birbirlerinin ihtiyaçlarını gözeten takım arkadaşları olmaktansa savaşırlar. Bebek sahibi olmanın, evliliğin kendisine odaklanmak için daha az zaman ayırmak anlamına gelmiyor. Çiftlerin eskiden birbirlerine bağlı kalmak için yaptıkları şeyler (yemeğe çıkmak, geziler yapmak, film/dizi geceleri) aniden seçenek olmaktan çıkıyor.
Birincil bakıcılar için, bebek bezi çantasını paketleyen bir partneri, ufak da olsa yönetme dürtüsü endişe kanalından geçebilir. Bebeklerini çok seviyorlar ve küçük bir rahatsızlık bile yaşadığı fikrine bazen tahammül edemiyorlar. Yeni doğmuş bir bebeğe bakma konusundaki yeni sorumluluk duyguları genellikle bunalmış bir şekilde olabiliyor. Bu kaygı, bebeğin bakımının zihinsel yükünü taşımada yalnız hissetmenin baskısıyla daha da şiddetlenebilir. Bazen anneler şu şekilde düşünebiliyor: “Anne olmanın her zaman bu kadar endişeli olmak anlamına geldiğini anlamadım. Yeterince yedi mi? Hasta mı? Bu çok yorucu. Kocamın bebeği sevdiğini biliyorum ama açıkçası, bakımının tüm ayrıntılarına nispeten aldırışsız görünüyor. Zihinsel yükü tek başıma taşımam gerektiğini hissediyorum.”
Diğer ebeveyne göre ne yapacağının söylenmesi, partnerinin kendisini çocuk bakımı konusunda yetersiz ve güvenilmez bulduğunu düşünmesine neden olabilir. Buna karşı babalar da şöyle düşünebiliyor: “İkimiz de karantinada çocuğumuzla evde olduğumuz için ebeveynlikte daha eşit bir partner gibi hissedeceğimi düşündüm. Çocuk konusunda bana ayrıntılı talimatlar veriyor. Ben de sadece bebeği seviyorum! İşe alınmış bir yardımcı gibi değil, bir ebeveyn gibi hissetmek istiyorum.”
Eşinizin işleri farklı şekilde yapması bebeğin rahatsız olacağı anlamına gelmez. Bu sadece bebeğin öğrenip uyum sağlayacağı anlamına gelir ki bu iyi bir şeydir. Bebeğiniz, eşinizin öğrenme eğrisi nedeniyle biraz rahatsızlık duyuyorsa, bu da sorun değildir. Bebeği tutmak için daha fazla zaman ayırın, daha fazla bez değiştirmek için gönüllü olun, sorular sorun ve rutin hakkında kendinizi eğitin. Eşinizin kullandığı çocuk yetiştirme kitabı varsa, onu da okuduğunuzdan emin olun. Zamanla bu, bebeği daha iyi tanımanıza ve eşinizin hissettiği baskıyı hafifletmenize yardımcı olacaktır.
En önemlisi, birbirinize karşı güzel anlar bulun. İlişkilerde cömertlik bulaşıcıdır. Birbirinizi dinleyin ve diğerinin duygularını tanıdığınızdan emin olun. Eşinizi ve yaptıklarını takdir ettiğinizi göstermenin yollarını bulun. Bu, yanlarından geçtiğinizde omuzlarına dokunmak, “Bebek bezini değiştirdiğiniz için teşekkür ederim” demek veya sabah erkenden esnediklerini gördüğünüzde onlara bir fincan kahve getirmek kadar basit bir şey olabilir. Bağlanmak ve takdir etmek sizi daha çok ‘takım’ gibi hissettirecek ve birbirinizle savaşma ihtiyacınızı azaltacaktır. Bu, hem birbirinizi seven ve takdir eden gerçek partnerler gibi hissetmenize yardımcı olur hem de bebeğiniz için iyi ilişkilerin nasıl göründüğüne harika bir örnek teşkil eder. Sağlıkla kalın.
